800 λέξεις για τη Νέα Υόρκη...

Νιώθεις πως γνωρίζεις τα πάντα. Έχεις δει τα ταξί, τον ατμό που βγαίνει από τους υπονόμους, τα σκαλάκια στις εισόδους της Upper East Side, τους ουρανοξύστες, τους πλανόδιους που πουλάνε hot dogs, τα γκλαμουράτα café όπου συμβαίνουν τα μοιραία, τους ξεπαγιασμένους περίπατους στο Central Park, τη βόλτα πάνω στη Brooklyn Bridge. Τα έχεις δει στις ταινίες του Woody Allen, τα έχεις ακούσει από τον Jay-Z, τα έχει αφομοιώσει από τα αμερικάνικα sitcoms. Όμως γι’αυτό νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει όταν συνειδητοποιείς πως όντως περπατάς στους δρόμους της: Επειδή κάθε γωνιά είναι τόσο οικεία, αλλά και τόσο αληθινή. Σα να βουτάς μες στο σκηνικό της αγαπημένης σου ταινίας και να διαπιστώνεις πως όλα είναι πραγματικά.

 Το συνειδητοποιείς πως είσαι όντως στη Νέα Υόρκη όχι όταν προσγειώνεται το αεροπλάνο, όχι όταν χαζεύεις τα εκθέματα του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας, όχι όταν αναπνέεις την κλεισούρα του παλιομοδίτικου μετρό, όχι όταν περπατάς την Broadway μετρώντας τις παραλλήλους. Η στιγμή έρχεται όταν περπατώντας την 5th Avenue προς το κέντρο, παράλληλα με το πάρκο καθώς νυχτώνει, αρχίζεις να διακρίνεις την γραμμή των φωτισμένων κτιρίων εκεί που το πάρκο τελειώνει. Και την πλησιάζεις, σα να ήταν ένας απτός ορίζοντας. Τα κτίρια μεγαλώνουν και τα φώτα γίνονται πιο έντονα. Όταν το πάρκο δίπλα σου τελειώνει (μετά από πολλή, πολλή ώρα), βρίσκεσαι ξαφνικά περιτριγυρισμένος από ουρανοξύστες διαφορετικών νυχτερινών αποχρώσεων. Είσαι εκεί. 

 Δεν έχω ξανανιώσει στη ζωή μου έτσι. Έχω ταξιδέψει σε ένα τίμιο ποσοστό της Ευρώπης, έχω πάει Λατινική Αμερική, έχω βρεθεί στο Λος Άντζελες. Περιμένεις πια πως τίποτα δε μπορεί να σου δημιουργήσει το δέος του χαζεμένου τουρίστα. Όμως την πρώτη φορά που θα σταθείς στην καρδιά της Νέας Υόρκης θα νιώσεις σα να ζούσες όλη σου τη ζωή στο βουνό και ξαφνικά να βρέθηκες στη μεγάλη πόλη. Και τη δεύτερη φορά. Και την τρίτη. Νιώθεις κάπως άβολα, κάπως ντροπιασμένος, τι στα κομμάτια, σταμάτα να κοιτάς προς τα πάνω με ανοιχτό το στόμα στρίβοντας το κεφάλι. Αδύνατο. Έτσι όπως χάνεσαι μέσα σε ένα χάος από νέον, από φώτα, από κόσμο (κόσμο που δεν έχεις ξαναδεί), από πηγές πληροφορίας, παντού, σε κάθε πιθανή μορφή ή σχήμα ή μέσο, αφήνεσαι να χαζεύεις. Και την τέταρτη φορά. Και την πέμπτη. 

 Το ξεπερνάς το πολιτισμικό σοκ όταν αρχίζεις να ανακαλύπτεις τις τριγύρω περιοχές και βρεις τη δικιά σου. Αυτή που ναι, θες το πρωί να κόβεις βόλτες για ψώνια, για μουσεία, για φαγητό, για ό,τι κάνει τελοσπάντων ο καθένας όταν πηγαίνει στο εξωτερικό, αλλά που το βράδυ θες παρόλο που τα πόδια σου νιώθεις να κόβονται, να την περπατήσεις λίγο ακόμα, να βγεις από το ένα μπαράκι και να μπεις στο δίπλα, να νιώσεις λίγο την πανκ Νέα Υόρκη των ‘70s στο αέρα που εισπνέεις. Είναι πολλές αυτές οι περιοχές. Περπάτα αυτή την πόλη αρκετά, και στο τέλος η μνήμη σου θα είναι γεμάτη από εικόνες από αυτά τα δρομάκια, αυτά τα μπαρ, αυτές τις μουσικές (πολύ MGMT περιέργως, όσο και ευχαρίστως), αυτές τις γωνιακές πιτσαρίες (slices of heaven, πραγματικά), αυτές τις αφρόντιστες εισόδους του μετρό. Θα γεμίσεις κουλτούρα, ζωή, παραστάσεις. 

 Είναι το μεγαλύτερο κλισέ, αλλά κρύβει πίσω του τη μεγαλύτερη απόλαυση. Η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Ω ναι. Ποτέ. Αλλά ποτέ όμως. Μετά από λίγες μέρες εκεί, θεωρούσαμε τόσο δεδομένο πως την οποιαδήποτε στιγμή στη διάρκεια της οποιασδήποτε νύχτας (μια κουφή Τρίτη στις 2 το βράδυ πχ) θα βρίσκαμε να κάνουμε οτιδήποτε θέλαμε, όπου κι αν μας έβγαζε ο δρόμος μας. Έχει να φας, έχει να πιεις, έχει μέχρι και να ψωνίσεις (ποιος ψωνίζει τέτοια ώρα όμως, τρελός είσαι;), και κυρίως: Δεν έχει τον ασφυκτικά πολύ κόσμο της μέρας, και έχει τα φώτα της νύχτας. Πάντα αγαπούσα τα βράδια περισσότερο - εκεί δεν έχεις και μεγάλη επιλογή. Νυχτώνει τόσο νωρίς και τόσο γρήγορα (πρακτικά δεν υφίσταται απόγευμα), και -άσχετο- κάνει τόσο κρύο, αλλά η ζωή είναι τόσο αδιάκοπη που δεν καταλαβαίνεις καν πως έχει νυχτώσει.

ΟΚ, θα το καταλάβεις επειδή θα σου βγαίνει η ψυχή για να πάρεις δυο καλές φωτογραφίες, αλλά κατά τα άλλα η κίνηση και το (τεχνητό) φως δεν παύουν ποτέ. Όπως κάθε τι που νιώθεις σα να το ξέρεις όλη σου τη ζωή (ακόμα κι αν το γνωρίζεις για πρώτη φορά, ακόμα κι αν το χαζεύεις σαν χάνος καθώς το περπατάς), είναι δύσκολο να το μεταφράσεις σε λέξεις, να το χωρέσεις σε μια εντύπωση ή μια εικόνα. Νέα Υόρκη είναι ο Frank Sinatra στα μεγάφωνα του Madison Square Garden στο τελευταίο time-out των Knicks στο παιχνίδι με τους Celtics. Είναι η πρωτοχρονιά στην Bleecker Street. Τα νυχτερινά φώτα της πόλης από τον 69ο όροφο του Rockefeller Center. Οι γωνίες του Chrysler Building. Το παγκάκι δίπλα στο East River που κάθεσαι και κοιτάς την απέναντι πλευρά. (Το Άγαλμα της Ελευθερίας που ούτε καν πρόλαβες να αναρωτηθείς αν σε νοιάζει να πας να το δεις.) Να χαιρετάς την εικόνα του Joe Strummer έξω από το Niagara. Να τρως ένα hot dog στα γρήγορα για να προλάβεις ό,τι είναι αυτό που θες να προλάβεις, γιατί πάντα θα τρέχεις κάτι να προλάβεις.

 Είναι ό,τι έχεις ποτέ σου αγαπήσει, αλλά περισσότερο.


 by Θοδωρής Δημητρόπουλος

As Riots Rage, Greece’s Presidential Guard Doesn’t Budge - NYTimes.com

As Riots Rage, Greece’s Presidential Guard Doesn’t Budge - NYTimes.com:

'via Blog this'

New York City!!!!

10 Not So Insanely Great Things Apple Released Under Steve Jobs

​Steve Jobs is gone. Without a doubt, he will be remembered as a genius and a visionary. He changed the world in more ways than one, and his legacy is obvious in every iPhone, iPad, iPod and Mac computer sold. He will be missed.

However, it's also worth remembering that Steve Jobs was also human, and not some incredibly gifted alien shot into space from his dying planet by his father. While Steve Jobs helped pioneer many gadgets, technologies and even helped create certain markets that didn't exist before, not every thing Apple made under Jobs was insanely awesome. Actually, some Apple products weren't even that good. In fact, some of these things were very, very flawed. So, in the interest of full reflection here are ten things that were created by Apple while Steve Jobs was in charge that were... not so great.

10) Mac OS X 10.0 "Cheetah"

Though Mac OS X is a fine operating system now, in the very first release in 2001, it was anything but. Apple had the idea that it was more important to get OS X out quickly rather than have it be finished, and boy was it unfinished. It was incredibly slow - resizing a window alone was a choppy frustration fest. It's codename of "Cheetah" would only be suitable if the Cheetah was doped up on Klonopin. If you think you hate the spinning beach ball of death now, just think about how bad it was then. Plus, though the new OS had things that the old Mac OS sorely lacked, like protected memory. It also lacked simple things like being able to burn CDs or play DVDs, which in 2001 sucked a whole lot.

9) The iSight

While cameras are now small and ubiquitous in almost every piece of computer device, it wasn't always that way. In 2003 Apple decided to help you in this sense by combining a webcam with a microphone and selling to you for $149. Eh, even though it was a fantastic webcam, it was still a very expensive webcam, and people decided that a crappy webcam for $50 would be a little more reasonable. Apple discontinued the iSight 3 years later.

8) The Apple TV

Though now it a cheaper, more useable form, the original Apple TV release in 2007 was not. Starting at $299, the device allowed you to watch... er, not a whole lot. You could see videos downloaded from iTunes, or streamed from YouTube or off your computer and uh, that's it. So it was like a computer, but did nothing a computer did except hook up to your TV really easily. Also misleading is that while people would like an Apple-branded TV, this device also required you to get a TV.

7) The Flower Power and Blue Dalmatian iMacs

​Having a lot of success with different colorful versions of the G3 iMac, the February 2001 models decided to take it a step up, using a technique of plastic molding that took over a year and a half to perfect. The "Blue Dalmatian" and "Flower Power" designs are as if Timothy Leary's head appeared inside your iMac and then exploded. Though Apple introduced these with much fanfare went back to less "Burning Man after-party" colors for the iMac in July.

6) The First Power Mac G4s

​There was nothing really wrong with the design of this tower, which came out in September 1999, except that the very next month, all the speeds of the machine were pulled back, so suddenly a $2,499 450 MHz computer became a $2,499 400 MHz computer. This was thanks to Motorola both not able to produce enough supplies or in functional quality. You can probably guess how upset people were at this (very). Apple was perhaps even more upset, and this was one of the reasons that in 2005 Apple switched over to using Intel-based processors on all its computers.

5) The 3rd-Generation iPod Shuffle

Apple's decided that those damned buttons right on their smallest and cheapest iPod unit were too intimidating, so they removed them completely. They then added voice control, and a proprietary set of headphones with buttons on them with which to control the unit. So you couldn't use any other third party headphones to control your Shuffle. Brilliant! Now the only thing simple about the iPod Shuffle was that it could be easily swallowed. Apple realized its mistake, at least, and released the 4th-generation Shuffle with buttons back on the unit.

4) The Apple Display Connector

​In 2000, Apple started to use a connector that combined a video signal, power, and USB all in one cable, called the ADC. A nice idea, surely, but it meant that you could only use Apple monitors with Apple computers, which was kind of galling to consumers who were already paying a good deal for a Mac. But the real problem was that the power provided by the ADC was insufficient to power a CRT monitor above 17-inches or a LCD of 30-inches, both of which Apple sold... meaning if you did buy one of these now necessary monitors they didn't work. In 2004, the ADC was quietly replaced with DVI, though you could get a giant brick of a conversion kit for $200.

3) Power Mac G4 Cube

​Introduced in July 2000, this was a PowerPC G4 computer crammed into an 8x8x8-inch cube. It had all the power of a G4 tower, which professionals wanted, but unfortunately it neglected to have a lot of expansion ports, which professionals also wanted. It was also more expensive than the entry-level tower at $1,799. So... not a lot of people wanted them. Oh, also, the capacitance switch for the power would sometimes accidentally get activated, putting the unit to sleep. That and it was designed to be fanless, which some people didn't realize, and stupidly destroyed their machines by blocking off the ventilation. Fortunately Apple learned from this and made the Mac Mini for the entry-level set. but still the Cube comes across as the homecoming queen with severe bipolar disorder - desirable for its beauty, but full of inner darkness.

2) The Hockey Puck Mouse

​Introduced with the original iMac, this round mouse the first of Apple's to use the USB standard, was naturally difficult to orient and even more difficult to use with big hands. Apple took their minimalist approach to devices and made a hockey puck a button on it...and colors! Eventually Apple did come out with a pill-shaped "Pro" mouse three years later, but in the meantime, the market for third party mice really took off on the Mac.

1) The Lisa

The Lisa was the first graphical user interface computer; it was also supposedly named after Steve Jobs' daughter. It was definitely priced at nearly $9,995 when it came out in 1983, which would be about $21,000 now. Even though it was focused towards large businesses, large businesses said "WHAT???" especially when the much cheaper Macintosh came out. Lisa took such a beating that that was given an emulator to run the Mac OS system and renamed the Macintosh XL shortly before it was discontinued.

«Οάσεις» φαντασίας μέσα στην πόλη